/Klodi Leka/
Me ty e kam, koqe! Fyerje? Hah, hiç fare. Është konstatim, jo kompliment i dashur. Të dëgjova tek thoshe në shkallët e fakultetit, me një ngërdheshje prej budallai, që nuk ta ndjen fare për rritjen e çmimit të transportit publik, pasi 10 lekë nuk janë asgjë për ty, edhe pse nuk je i pasur, ani pse zhvatesh në çdo hap brenda shkollës të kthyer në burg dhe qytetit në qendër tregtare. Nuk janë asgjë, pasi nuk je lodhur për to, nuk ke provuar mundimin e një gruaje a burri, me gjasë prindit tënd, për t’i fituar ato pak para. Gjysma e familjeve shqiptare rron me 4 dollarë në ditë, pra 5 deri në 10 lekë çdo 60 minuta. 10 lekë për të ngrënë, për t’u mbathur, për të çuar fëmijët në shkollë, për të paguar dritat e për t’i hipur autobusit. 10 lekë u rrit çmimi i energjisë dhe 4% e familjeve shqiptare, ose 80 mijë njerëz, ndodhen para rrezikut për t’u lëçitur o në burg, o dyerve të gjykatave. 10 lekë për çdo vit rraskapitës pune, kaq ishte ndihma që shteti u dha familjarëve tu për festat e fundvitit: pensionistë dhe nevojtarë, studentë dhe minatorë. 10 lekë urbani, 20 buka, 30 sheqeri, 40 makaronat, 50 vaji, 60 orizi, 70 djathi, 80 frutat… dhe në fund të ditës gjendesh pa një dyshkë në xhep, i tmerruar dhe i pafuqishëm, jo më arrogant, përballë 10 lekëshit të shndërruar në krim social, në varfërim dhe padrejtësi. Më thuaj, si ndihesh tani o 10-lekëshi im?
Me ty e kam, koqe. Të treguan për rritjen e tarifës me 50 deri 150 mije lekë më shumë, dhe ti heshte, ose qeshe. Natyrisht, nuk doje ta jepje veten para mikeshave të bukura të klasës, pasi të vjen turp ti pranosh pamundësitë e tua ekonomike. Ti po, je djalë biznesmeni. Me siguri mendove: “Hë mo, vari karin! Lekët do t’i paguajë mami, një vit më ka mbetur, s’janë gjë kaq para.” Por vitin tjetër do të jenë disa qindra-mijëra lekë më shumë. Ku do t’i gjesh? Apo do t’ia kërkosh babait? “Baba – do t’i thuash – hiqe atë pakëz bukë nga goja, ma jep mua! Më duhet të paguaj tarifën e shtetit, është rritur serish. Baba, shko gjeji disa miliona borxh! Më duhet të paguaj tarifën e masterit. Baba, më duhen para për bukën, librat, dritat, qiranë etj. Baba, më gjej një punë! Baba..”. Paguan për një krizë që nuk është e jotja, por e pushtetarëve të korruptuar që marrin rroga të majme për të t’braktisur në klasa të ftohta, në konvikte të mykta, në mëshirën e mësuesit tregtar dhe pasigurinë e një të nesërmeje makabre. Paguaj moj dele e gjorë! Paguaj me paratë e prindërve! Fundja ne jemi brezi që jemi rritur duke ngrënë trupin e tyre, e tash që ka mbetur asgjë veç thinjave dhe dy kafshatave bukë, ç’do të bëjmë?! Veten s’mund ta hamë! Ka vetëm dy rrugë: ose call center-i, ose revolta. Zgjidh e merr!
Me ty e kam, koqe. Më fole për donkishotizmin tim, më përqeshe për protestat e kota, më qortove për grushtin që ngrita. Ku ke dëgjuar, mor koqja ime e dashur, se bota ndryshoka me një protestë të vetme?! Po të qe kështu, realiteti nuk do të ishte një hale e madhe dhe ne nuk do të sorollateshim në të si mizat rreth një muti. Përse qenka turp të protestosh për të drejtat e tua, për të mirat që duhej të jepeshin kur në të vërtete paguan për to?! Kur qenka bërë virtyt nënshtrimi, gënjeshtra, shkelja me këmbë?!
Kur qenka bërë moral zvarritja prej kërmilli dhe mëkat ngritja e një grushti? Përse qenka demokraci durimi i pështymës perverse të pushtetit në fytyrë dhe “komunizëm” fjala, revolta dhe klithma e brezit tonë?! Të kuptoj, je mërzitur, pasi bëmë shumë protesta dhe pak na dëgjuan. Njëlloj u mërzita edhe unë, madje u vrerosa, por kurrë nuk dhashë dorëheqje, nuk të urreva ty, nuk mendova të ikja. Kuptova se ata dëgjojnë, por nuk shprehen, pasi kanë bërë pakt me djallin në të keqen tonë, dhe mërzinë e ktheva në zemërim, ankimin në mendim, dëshpërimin në guxim.
Qëndroj, i palëkundur në të drejtën për një jetë më të mirë dhe besoj se ne do të arrijmë, me çdo kusht, t’i përzëmë poshtëruesit e dinjitetit tonë.
Me ty e kam koqe. Mbase isha disi i hidhur, por të dua, marrëzisht të dua, në zhgënjimin dhe idiotësinë tënde. Sepse nuk kam tjetërkënd veç teje. As ti nuk ke kënd veç meje.
Jemi të dy në të njëjtin burg. Jemi njëzetvjeçarë që koha po i vendos përballë një përgjegjësie të madhe: ose të digjemi, të humbemi pa nam e pa nishan nëpër botë e histori, njerëz të shtypur që nuk do t’i kujtojë askush; ose të ngrihemi, me dhimbjen e njëri-tjetrit në zemër, me mundin e prindërve në mendje dhe këngën e bukur të revoltës në zë, për të mos mësuar përmes pësimit, por pësimin ta bëjmë mësim.
Unë këmbëngul, protestoj pandalur, rrihem nga policë jo për të më dëgjuar sunduesit tanë. Ata janë shumë lart, shumë larg. Por për të më dëgjuar ti. Për të më dëgjuar me qëllim ngritjen prej tryezës mpirëse të kafenesë me qëllim bashkimin në rrugë, në rezistencë, në fat. Ndaj, mos u bëj koqe or mik, or shok, oj shoqe, por jepi vetes fuqinë e mohuar, solidaritetin me të ngjashmit tanë, dhe besomë, asgjë nuk është e pamundur.
Revolta – do të thoshte një shkrimtar i madh francez – është thelbi i njeriut sepse ndryshe nga kafsha, nga koqja, njeriu nuk i pranon poshtërimet dhe përpiqet gjithnjë t’i përmbysë, ta përmirësojë jetën e tij. Andaj, REVOLTOHU!
Ky artikull është botuar nën licensën CCA 4.0 (Creative Commons Attribution 4.0 International License).
