/Ervin Hatibi/
Natës
Vezullojnë si peshq jetët tona
I diktojmë me avullin tek hov
Nga goja
Tek brof si gisht fëmije
Prej vrimës në çorap
I ftohti
Me tri pale dhëmballë
Shtrëngon duart e popullit si me prangë
I ftohti po ashtu mpiks e zbardh
vesën e errët mbi trotuar
Natën dimërore në qytete
Drita ka marrë yjet mbi vete
Si çuna të rinj nga provinca
E i punëson
Në shkronja tabelash me neon
Bar ”London”
Taverna “Blue Sky”,”Alfa Bank”
Hotel “Tirana International”
Shpejtësisë së dritës i kërcen përsipër
Anglisht
Pingul i ftohti si një luzmë me pinguinë
Që hidhen vrik nga kati i pesëmbëdhjetë
Me kokë
dhjetëra mijë copë pinguinë të tejdukshëm
Në erë
Qyteti bombardohet me frigoriferë. Të gjithë në prizë
Në këmbë të hotelit
I fshihen qiellit
Fëmijë pa shtëpi
Vështrojnë shkronjat nëpër graffiti
Elektrikë
Derisa sytë u digjen prej asaj drite
U bëhen hi
E kështu në atë errësi/nis i merr
Gjumi i natës/e i grumbullon
Me autobusin e vet transparent
Xhamathyer/pa shofer
Mos i fol shoferit meqë s’ekziston
Ndërro pozicion në çdo stacion
Qe të mos mpihesh rrotullohu nga pak
Nga e djathta në të majtë
Si një qengj në hell symbyllur {sikur ëndërron}
Me hurin përmes vetes qengji, si vija
Kur S-në e dollarit penetron
kur isha më i vogël, shkronja g
Më ngjante me një milingonë
Pastaj s-në shikoja që në fakt është një dhelpër
A-të janë arinj
F-ja ngjan me një kafshë krejt tjetër
Gjirafë
Po ti ke ftohtë, e veç kësaj
Nuk di as të lexosh
Mbyll sytë dhe mbush kokën me prushe bosh
Tabelash drite
Ku alfabeti rri nusëron
Mbi një karrige elektrike
Ti mbështillesh me tepër
Pas qenit që fle
Bri dritareve të kuzhinës së hotelit
Jeni mbështjellë
Ambalazhe për banane apo artikuj të tjerë
Fëmijë dhe prapë fëmijë! Nise të trashëgosh botën
Duke u nisur nga i ftohti
Ngroh sytë me reklama
Nxjerr avull nga goja dhe je fëmijë
Nise ta trashëgosh jetën tonë, shoqërinë
Për frymë
Nën shkronja nomade që ecin gjithë natën
E u shmangen shumë fjalëve për të dalë këtu
Nëpër elektro-graffiti banalë komercialë
Dhe hutohesh;
një hallkëz e vogël je, në zinxhirin
E të ftohtit klasor
Që dëshmojnë
Të gjithë
përfshirë dhe ata që s’mërdhijnë
Një halkëz ende prej ari je
kapur në renditje me një qen
Dhe ai prej ari të ftohur krejt
Kapur rresht, përdore zinxhir
Me dyzinat e lypsave të mitur, prostitutave
Me çmim të lirë
Dhe me gjunjët te ngrira si gjinj morgjesh ato
Patrullojnë krahëhapur, të gatshme për t’u vrarë
Në shesh-masakrat e qyteteve të natës anembanë
Rrethuar
Nga yjet prej neoni limoni
Të flamurit festiv evropian
Të ftohurit në këtë botë
Janë vetë i ftohti
Janë ky zinxhir mishi prej politike dhe moti
Zinxhir ashensori
Vertikal trashëgimie që na vjen thellë nga historia
Që nxjerr turma-turma me asfiksi
nga zgafelle e minierave fytyrëndrakur
Për ne transhetë adoleshente të luftës së parë, me dëborë
U lidhet për kërcinjsh reumatikë robërve rremtarë
Në galerë
Një zinxhir me ar minierash
Për sahatin me qostek të larë në ar
Të Bakuninit, Cese, Karlosit-Iliç
Bombë, flamur, drapër, çekiç
Ti nuk e kupton këtë siklet që vjen
Nga poshtë ajrit
E të lidh
Pandalshëm-pastaj gishtat nuk janë më të tutë
Ke dorën tënde në xhep, s’është hajdut
Ti veç shtyn orteqet e bardhenjta
Të frymës
Që të zgjatohen rreth fytyrës
Si mjekra fallco
E plakut paftyre të vitit të ri
Të kesh ftohtë
Do të thotë
Se s’di gjë për ty njeri
Gjallë në botë
Qeveria dhe media të fsheh
Si monedha në kek
Në darkën e bamirësisë së fundvitit. Të fshehin
Pas së vërtetës së hidhur të druve të shtetit
Emri yt si formula e gazit të përditshëm
Harruar nëpër tuba
Vërret
Përdhe nëpër zorrët e Rusisë apo Algjerisë që ha qebap
Me mishin e vet
Teksa luhatet e dridhet bursa
Ti ke ftohtë, jo fëmijët e atyre që të zhdukin
Nga ekranet, kopertinat me reklama/madama
Nuk mërdhin fëmija
Që si kangurë mbartin në fund
Të matrioshkës së moshës. Si ca gladiatorë të penduar
Të afrohen kokëzbuluar ngadalë
Pronarë kantieresh, qeveritarë
Me helmetat e mëdha publike në duar
Fëmijë si ti bëhen sapo i mallëngjen ndonjë
vjershë e përkthyer apo gotë shampanje
Fëmijë,por që s’kanë ftohtë si ti janë
ministra, vipa, mendimtarë zyrtarë
Trashëgimtarë shtatë brezash
Rojtarësh pylli që ngrohen
Me vatrat të ndezura
Si festa,
Me drutë stivë
Ata
Qe na vënë revolucionin si alternativë
Për të na qeverisur me frikën nga ai
Ata që na trembin me anarkinë
Ata që deformojnë fenë dhe fjalinë
Për të mos prishur rehatinë
Për mos të të ngrohur
Mbrohen pas faktit se nuk të kanë njohur
Personalisht
Nise jetën mbrapsht ta trashëgosh
Me hipin nervat
Kam frikë
Mos bëhesh komunist; më keq
Frigohem mos harrosh
Të ftohtin
I cili është ata që të lanë
Të kesh ftohtë
Frigohem se mos mendosh
se të ftohtin s’ta ka kush borxh
Se mos të duket vetja tepër
Se mos bëhesh i egër
Se mos bëhesh vrasës serial, ku i dihet
Dhe na fut në shënjestër
Si në një varr të përbashkët
Të gjithëve që djegim drutë e Zotit
Popullin Kain të të ngrohtit
Imazhi: “Night Magic (Blue Jester) (1988)”, Carlos Almaraz
Ky artikull është botuar nën licensën CCA 4.0 (Creative Commons Attribution 4.0 International License).
