/Enriko Peçuli/
E enjte. Në darkë ndava rrobat që do merrja me vete. Deodorantë, furçë dhëmbësh, Autan u blenë të reja te hipermarketi i lagjes, lirë domosdo. I shkrova mesazh D për ca lekë borxh që më kishte, ndërkohë u takova me F që t’i ktheja një borxh. “Plak, më shpëtove jetën”, tha. Futi dorën në xhep, dhe midis dy kartpecetave shuk, një shufre filtrash e copa duhani, gjeti një rab të mbështjellë keq me celofan e ma ngjeshi në pëllëmbë si uratë e gjyshes. Të premten u nisa. Ora 12:00, përshëndetem me shoferin e autobusit dhe e pyes se ku të ulem. Më sheh me përtesë dhe zgjat dorën pas për të më treguar autobusin bosh. I bëj llogaritë shpejt. Në fund do jetë vapë, situatë depresive. Në mes ka nëna me fëmijë, qese me patatina dhe pure bebesh. Ulem te dera e pasme, edhe pse do doja të shmangia kontaktin pamor me çdo pasagjer të ri që do begenisë prej kësaj dere. Rrugë e gjatë. Përbri kam një spanjoll i cili gjithë kohës bisedon me një vajzë në rreshtin paralel. Muzika po fillon të më lodhë dhe për inerci e pyes spanjollin se ku po shkojnë. Nuk më intereson me të vërtetë. “Der… Dermi”, thotë. “Dhërmi, expensive” i them, dhe fill pendohem që hapa rrugën për të bërë një analizë socio-ekonomike me turistin që nuk i intereson aspak të dëgjojë skicën time për Shqipërinë varrezë. “Dermi, bjutiful!” vazhdon turisti. Vazhdoj të dëgjoj muzikë në kufje.
Zbres me turistët spanjollë dhe bashkë fillojmë ecjen drejt bregdetit. Nuk shkëmbejmë fjalë, përveç disa direksioneve për zona shërbimi e plazhe të virgjëra, të cilat çdo vit zhvirgjërohen prej mijëra trupave të mahnitur me karta krediti në kasën e telefonit dhe aparate analoge të varur në qafë. Rrugës ndaloj te plaku Neço. Marr një paketë duhani, dhe përshëndetem me të. Kard or kesh?, më pyet. Kesh, Neço, kjo është monedha e të varfërve. Nuk i kujtohet aspak që kam qenë këtu edhe një vit më parë, e unë nuk kam asnjë pretendim ndryshe. Arrij në lokal me një mallëngjim të çuditshëm. Kryekamerieri A po lan pistën me zorrë uji, më përgatit një kafe dhe më përditëson me afrimet e reja në staf. E vjehrra e pronarit paska ndërruar jetë në dimër. Jo fort lajm i hidhur, kur kujton skërmitjen e saj pas qafës tonë për të na parë përherë të zënë me diçka. Plakë e ligë. Shkoj në dhomë. Ende nuk kundërmon erë këmbe dhe deodoranti AXE. Tre krevate janë bosh. Ulem te ai që është afër derës, nuhas çarçafët dhe sistemoj rrobat në fund të krevatit. Kundërmon erë prej vitit të shkuar, mendoj me veten. Apo më duket mua. Vij edhe njëherë vërdallë në katin e dytë, aty ku ndodhen dhomat tona, dhe shoh mbi një prej krevateve objekte që duken femërore. Buzëqesh, të paktën diçka që të thyejë erën e bo*eve në këtë han sezonal.
Asnjë gjurmë prej pronarit. Do jetë në Angli duke kontrolluar shtëpitë e barit. Mirë deri këtu. Kur është aty, nuk ndihet shumë. Për çdo problem thotë “mos e rruani djema” dhe numëron para nëpër shkallë. Furnizime, riparime, teka kalamajsh, gjithçka del nga xhepi i tij. Nuk dëshiron të duket si pronar, prandaj e shoqja e menaxhon hapësirën me grusht të hekurt.
E shtunë, kemi punë. Dëgjoj detin të shkumëzojë nëpër kolonat e restorantit, e teksa i afrohem tavolinës nr.6 kërkoj kontakt me dy klientë që po fotografojnë horizontin. “Përshëndetje!…” Porosisin. Vazhdon kështu për orë të tëra. Më pihet një cigare, mbështetem në banak. Shfletoj rrjetin në celular, asgjë me rëndësi. Sillem nëpër pistën e restorantit, si fletë që nuk di ku të bjerë. Jam i padukshëm, ndërroj tavlla duhani dhe mundohem të përfytyroj se bota është mpakur në hapësirën e këtij ish-kampi punëtorësh të kthyer në restorant. Nuk ia dal dot. Do parapëlqeja të kisha mbi shpinë vetëm përgjegjësitë e kamerierit, të qeverisja butë mbi këtë pistë të modeluar mbi skica Pinterest-i të një tratorie italiane. Por vjen një orë e ditës kur bien mbi mua gjithë pyetjet e brezit tim. Të gjitha shtyrë për në shtator. Në darkë marr një birrë dhe ulem së bashku me shokët e punës buzë detit. Tymosim, numërojmë bakshishet dhe baticat. Punëtori i parkimit na tregon se si ua parkon makinat vajzave dhe si nesër do i marrë Instagramin asaj me cincuecento-n e kaltër, ose të motrës. Mendoj për zgaristin me fytyrën e kuqe, kuzhinierin e varur nga alkooli dhe sanitaren 50-vjeçare me duart e bërë harta-harta prej klorit. E bija punon në kuzhinë gjithashtu. Është e bukur, mban në kokë një shami të kadifenjtë dhe në darkë dëgjon muzikë në katin e dytë. Nuk pi duhan, e as bar për dreq.
E diel. Dhoma ka filluar të kundërmojë, është vështirë të të zërë gjumi prej vapës. Nëpër gjumë vërej këmbë të leshta që sillen nëpër dhomë, deodorantë dhe gjurmë uji nëpër dysheme. Aspiratori prej kuzhinës e deri në tavan duhet të kalojë disa metra nga dhomat, bombola e gazit është gjithashtu afër, dhe çdo mëngjes e shoh si të kem humbur besimin komplet te teknika moderne. Zbres poshtë për kafen. Puna fillon në 12, dhe ndërkohë shpalos gjithë individualitetin tim gjysmëlakuriq përpara dy turisteve gjermane. Filloj të fjalosem me to teksa po zbresim për në plazh dhe për një moment e harroj se për pak do vesh uniformën, për një 12-orarësh të rrëmujshëm.
Është e pamundur të kesh kontakt kuptimplotë me dikë. Nuk kam kohë, dhe sytë më janë rrudhur si aguridhe prej pagjumësisë dhe substancave. Iu them vajzave se mbaroj punë në mesnatë. I takoj fill pas pune. Flasim për filma, skenën e post punk-ut dhe teksa ato numërojnë dhjetëra vendet në të cilat kanë udhëtuar prej kur ishin fëmijë, unë shtrihem në rërë dhe tymos duhan. Njërës prej tyre i flihet, anohet në shezllog dhe tjetra, Dorotea, lazdrohet në ballin e saj ngjitur me timin. Fillon të ndihet në faj për privilegjet e saj si evropiane e bardhë, më numëron punët vullnetare dhe diapazonin e drogërave sintetike që mund të gjesh në Berlin. Është errësirë, dhe e bëjmë ndanë shezllongut gjithçka nuk e thamë dot me gojë.
E hënë. Duroj pyetjet tejet vulgare të djemve dhe shikimet shpotitëse të sanitares M e cila ka sy gjithandej. Pohoj çdo gjë në mënyrë të moderuar dhe vazhdoj punën, duke simuluar interes kundrejt mbarëvajtjes së punës në atë restorant, ku nuk do mundesha kurrë të isha klient.
I falënderohem revolucionit gjerman dhe në mes të sezonit bëhem kryekamarier. Dallimin do e kuptojnë vetëm ata që punojnë nëpër hierarkitë e ndryshme të kamarierllëkut.
Shtator. Kthehem në qytet i nxirë. Më ka marrë malli për gjellën e mamasë dhe krevatin. Nuk kam kursyer dot shumë dhe pas dy ditësh çmallje filloj të kërkoj punë tjetër. Synoj ndonjë OJQ, betohem që nuk punoj më kamerier dhe tani bota bëhet më e madhe. Kam gjëra për t’u shqetësuar, më të mëdha se një sallë restoranti. Diplomë, pasione, energji.
Tetor. Nuk shkoj më larg se një sallë restoranti dy lagje më tej.
Imazhi: Enriko Peçuli
Ky artikull është botuar nën licensën CC BY-SA 4.0.
